Franz Josef

Maandag 29 januari

Nerveus word ik wakker en durf niet naar buiten te kijken. Ik hoop op een wolkenloze lucht. Het moet helder blauw zijn! Als er wolken zijn dan gaat het hele feest niet door.

Uiteindelijk kijk ik naar buiten. Nerveus, benieuwd, wat zal ik aantreffen? Chips! Ik zie alleen maar mist en wolken. That doesn't look good.

Vlug lopen we naar het centrum. Wordt onze heli hike gecanceld? We weten bijna zeker van wel. We moeten er daarom zo vroeg mogelijk zijn, want dan kunnen we het nog omboeken naar een later tijdstip. Hopelijk...

We komen er aan en horen het slechte nieuws. Bij de receptie aangekomen kunnen we omboeken naar 13.40 uur. Dat betekent peentjes zweten voor 4.5 uur.

Rond 13.00 uur zijn we er weer. We horen dat alle vluchten tot aan onze gecanceld zijn. Het is een beetje opgeklaard, maar niet kraak helder. Het is zenuwslopend. Rond 13.30 uur besluiten we te gaan mediteren. Het enige wat ik denk is, laat de wolken verdwijnen, laat de wolken verdwijnen.

Een man verstoord onze meditatie en zegt:

"So, the clouds are not moving. That means we have to get you guys up there anyway and have an epic hike!"

De emoties die door mijn lijf gierden gingen door een rollercoaster. Van intens verdrietig tot onwijs blij. Tranen stonden in mijn ogen. Ik ben zo blij!

Mijn lang verwachte droom, DE nummer 1 van mijn bucketlist, komt uit vandaag! Het is unreal! It is happening! Ik kan het nauwelijks geloven. Vandaag ga ik de Franz Josef glacier bewandelen!

We betalen snel en gaan door het incheckproces. Het moment dat ik in de helikopter zit, gieren de zenuwen opnieuw door mijn lijf. Het gaat echt gebeuren. Het uitzicht is nu al onbeschrijfelijk.

Op de glacier aangekomen weet ik niet wat ik moet voelen! Die big smile krijgt niemand van mijn gezicht. Ik glimlach van oor tot oor. Wauw wat is dit unreal. De witheid van het ijs en het blauw van het onaangetaste ijs, alles is zo puur.

We hiken onze weg omhoog en ik blijf verbaasd over deze pure schoonheid van natuur. Zo jammer dat dit over 50 jaar heel waarschijnlijk niet meer bestaat. Global warming sucks.

De uren op het ijs gaan veel te vlug voorbij. Ook al lopen we er ruim 3.5 uur rond, ik wil blijven. Ik ben nog lang niet uitgekeken. Het is ook zo bizar dat ik in mijn t-shirt rond kan lopen en het nog steeds zo warm heb, maar ondertussen sta ik op ijs. Hoe dan?

Met tegenzin stap ik in de helikopter, maar oh wat ben ik dankbaar dat ik een van de weinige ben die vandaag deze kans heeft gekregen om dit geweldige verschijnsel te mogen bewandelen. En dat met mijn vrienden uit de bus. Ik had nog liever gehad dat ik dit met Martin had mogen delen, maar we gaan gewoon nog een keer terug lieverd!

We sluiten de avond af met een heerlijke burger en ik zeg gedag tegen een aantal meiden. Al zie ik ze een dezer dagen vast weer. (Sommige vertrekken morgen vroeg, maar ik blijf nog even.)

Daarna lijkt het ons een goed idee om met z'n vijven nog naar een cave te lopen om glowworms te zien. Eer we bij de cave zijn, zijn we een uur verder. Langzaam aan wordt het donker en het pad heeft nogal wat afgronden. Great.

De cave is een oude mijnentunnel om water te transporteren. Er werd aangeraden om flipflops aan te trekken als we daar zijn. Zo gezegd zo gedaan. Het hele pad heeft enkelhoog water staan. Niet zomaar water, nee ijskoud water. Onze voeten zijn aan het eind gevoelloos. Maar wat hebben we een lol.

Aan het eind van de tunnel worden we dan ook beloond met een grote hoeveelheid glowworms. Wauw wat was dat mooi.

De weg terug gaat wat vlugger, en onze zaklampen op de telefoon worden goed gebruikt. Uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren terug in ons hostel.

Ik neem afscheid van Hannah want ze vertrekt morgen naar Wanaka en vervolgens val ik uitgeput in bed.

Dinsdag 30 januari

Jake, Lucy en ik zijn nog hier. Een lange hike staat op de planning voor vandaag. Roberts point track is een hike over rotsen en voor advance hikers. 12 km lang en 5.5 uur return.

Eer we daar aankomen hebben we al een uur gewandeld. De track start helaas niet langs de deur.

We beginnen vol goede moed aan de track. Maar jeetje wat is die zwaar zeg. Heel erg zwaar voor de benen. Het is een of the track pad waarbij je allemaal rotsen moet beklimmen. De views zijn geweldig mooi en de bruggen fantastisch.

We mopperen en zeuren, maar genieten nog steeds. Halverwege aangekomen, drijfnat van het zweten besluiten we te lunchen. Even rust!

Gezien het tijdstip (13.00 uur) en de hoeveelheid die we nog moeten lopen keren we om. Als we doorlopen is het nog minimaal een uur. Dat betekent ruim 2 uur om terug te komen tot onze lunchbreak plek. En daarna mogen we nog een kleine 3 uur tot aan ons hostel. Zo lang waren we namelijk al onderweg. De beentjes zijn moe en dat is niet gek als je die track zou zien.

Rond 17.00 uur zitten we fris uit de douche aan tafel met een kommetje soep. Heerlijke beloning. Vervolgens voeten omhoog op de bank, warme chocolademelk en een movie night. Heerlijke welverdiende beloning.

Woensdag 31 januari

A day of rest is what we need.

En dat doen we ook. We lopen rond de middag naar de kiwi sanctuary en zien 3 kiwi's in het donker rondlopen (blijkbaar zijn het nachtdieren). Dat is het enige lopen wat we doen vandaag. De rest van de dag kijken we 3 films en geven onze benen rust.

Liefs,

Monique