Philippines

Zaterdag 10 februari

Een korte nacht, maar toch energiek. Klaar voor mijn nieuwe avontuur.

Door de douane houden ze mijn rugzak achter. Ik heb een scherp voorwerp in mijn tas laten zitten. De brievenopener van Martin waarmee ik al zijn lieve kaartjes open kan maken. Oeps. Die wil ik niet kwijt! Gelukkig laten ze me er mee door. Happy me.

Vandaag heb ik 2 tussenstops met als einddoel Manila. In de vlucht naar Brisbane krijg ik eten, al lijkt het erop dat maar een paar mensen dit krijgen. Why me? I don't know. Happy me again.

In Brisbane aangekomen kan ik door naar de internationale transfers. Hij lijkt gesloten te zijn, maar hij opent als ze mij zien lopen. Hier mag ik weer door de xray en deze keer wordt er niks over de brievenopener gezegd. Lucky me.

Ik hoor mijn naam omgeroepen worden en loop verbaasd naar het loket. De vrouw heeft wat informatie nodig omdat ik een transfer ben. Daarnaast geeft ze me de beste plaats die ik kan hebben in zo'n lange vlucht. Lucky me again.

De vlucht naar Singapore heeft uiteindelijk vertraging, maar dat vind ik niet erg want ik moet daar toch 4 uur wachten.

In Singapore aangekomen loop ik door de xray bij de gate en mijn waterfles leidt ze af. Dat betekent dat de brievenopener mee kan. Jeeej.

Van Singapore naar Manila zit ik naast een man die uit 1944 komt, zag ik door een terloopse blik in zijn paspoort. Hij komt uit Cairns en vliegt naar Manila omdat daar zijn vriendin/verloofde is. Kei leuk voor die man. Opeens krijg ik een foto van haar te zien. Ik schrik ervan, dat meisje is nog jong! Ze is nog jonger dan ik, 24 jaar hoor ik later. Dat betekent dat een man van 74 jaar oud gaat trouwen met een meisje van 24 jaar. Hij is zich welbewust van het feit dat ze graag het land uit wil om meer kansen te krijgen. En ook financieel ondersteunt hij haar. Dit hoor ik allemaal nog voordat we opgestegen zijn.

Ik wil graag een film of 2 kijken, maar schijn er geen kans voor te krijgen. Hij blijft praten, subtiel zijn helpt niet. Uiteindelijk doe ik gewoon mijn oordopjes in en kijk mijn film. Af en toe zegt hij nog iets, maar ik doe maar net alsof ik het niet hoor. Begrijp me niet verkeerd, ik klets graag, maar er zijn grenzen.

De vlucht had uiteindelijk een klein uur vertraging, ik land pas na 23.00 uur in Manila.

Eer dat ik mijn bagage en sim card heb, is het al ongeveer 0.00 uur. Mijn transfer laat ook op zich wachten, dus voordat ik bij Ursenna in de kamer sta is het al na 1.00 uur.

Wat is het leuk om haar weer te zien. We kletsen wat en gaan snel naar bed. Beiden zijn we erg moe.

Zondag 11 februari

Ontbijt wordt naar onze kamer gebracht. Wat een luxe. We slapen uit en vervolgens verkennen we Manila.

De wijk waarin we zaten ziet er zeer armoedig uit. Echt een wijk waarin je in de avond niet graag alleen loopt. Eigenlijk ook niet gedurende de dag (maar misschien is het ook gewoon buiten mijn comfort zone of de standaard hier).

Met een grab, de lokale uber, gaan we eerst naar het busstation om onze tickets voor vanavond op te halen. Het is een super kleine hal met een paar rijen stoelen. Ook dit ziet er armoedig uit.

We kunnen onze backpack nergens laten. We nemen nog een grab naar het Visitor centrum in het Rizel park. Daar mogen we gratis onze bagage plaatsen, mits ik mijn rijbewijs afgeef. Het voelt gek, maar ik doe het toch.

We lopen door het park en zien dat het erg druk bezocht is. We zien pas laat op de dag een paar toeristen. Voor de rest zien we alleen locals. We gaan ergens een broodje eten en zien dat alles zeer goedkoop is. Erg fijn voor de verandering. Alleen lastig om te rekenen. 100 Filipijnse peso is ongeveer 1,60 euro.

Weer terug in het park gaan we naar de Chinese Garden. Er zijn verschillende groepen tieners die aan het dansen zijn. Het ziet er nog goed uit ook. Gratis shows voor ons. Wij krijgen zin om mee te doen.

Omdat het Visitor centrum al om 17.00 uur sluit gaan we de backpack weer ophalen, met rijbewijs. Alles goed gegaan. We gaan met backpack en al in het park zitten en we krijgen een massage. Voor nog geen 4 euro krijg ik bijna een volledige massage.

Wat een geld.

Na het avondeten gaan we terug naar het busstation. Onze bus vertrekt om 22.00 uur. En het is een nachtmerrie. De seats zijn smal en ik zit tussen Ursenna en de zijkant gepropt. Ik kan mijn benen niet kwijt en mijn stoel kan niet naar achter, daarbij is het ook nog freezing koud. Wat een avontuur!

Maandag 11 februari

Met weinig slaap komen we om 6.00 uur in de buurt van Banaue aan. Ik vraag me af wat we moeten doen aangezien niks gecommuniceerd wordt.

We moeten uitstappen de tas pakken en die op een kleine bus gooien. Dan geld betalen als belasting dat je er bent en dan worden we naar het centrum gebracht. In een andere bus dan je tas. Oh oh. Als dat maar goed komt.

Eind goed al goed. Maar zo out of my comfort zone, net als mijn hele ervaring tot nu toe hier.

We gaan met een Frans stel een 3 daagse tour door de rijstvelden doen. We doen dit onder begeleiding van onze 19 jarige lokale gids, Arden. Hij regelt werkelijk alles en we hoeven ons nergens zorgen over te maken.

Een korte samenvatting;

Modderig, out of my comfort zone, slipperig, gevaarlijk maar oh zo mooi!

We start was in de jungle en vooral heel modderig, na een aantal uur kwamen we pas bij de rijstvelden wat ik adembenemend vind. Prachtig om dit in real life te zien.

Er zijn veel gevaarlijke stukken omdat alles zo smal is en modderig.

Beide avonden slapen we in een homestay, dus bij de locals. De toiletten en wc's zijn zo anders dan ik gewend ben, en ik moet echt wel over een hygiëne punt stappen. Doorspoelen moet je zelf met bekertjes water doen en als je doucht wordt de wc en alles nat. Wc papier is aanwezig als je geluk hebt en moet in de prullenbak of plastic zak.

Maar ondanks dit alles had ik het niet willen missen. Het is een cultuur die je meemaakt en je ziet hoe de mensen hier leven, armoedig, ver weg van de bewoonde wereld. Geen telefoon service, lekker basic in hun kleine humbele woningen. Het is armoedig, maar wellicht daardoor zijn de mensen veel vriendelijker en behulpzaam. Ze hebben natuurlijk alleen elkaar.

Een top ervaring die goed geregeld is. De laatste avond zijn we terug in Banaue en daar gaan we met Arden naar de lokale karaoke bar. Alleen maar locals, en eigenlijk bijna alleen maar man. Sommige vrouwen blijken achteraf gewoon man te zijn.

In een gesprek met Arden begrijp ik dat het not done is dat mannen op mannen vallen. Al zie ik toch heel veel mannen die hun vrouwelijke kant naar voren laten komen. Een interessant gezicht.

Tijdens de karaoke hoor ik een paar talenten, maar vooral veel plezier. Ursenna en ik wagen ons ook verschillende keren, laten we zeggen dat we veel lol hadden en de mannen om ons heen lachen dubbel.

Wat een cultuur. Out of my comfort zone, maar langzaam wen ik er aan. Ze zijn echt vriendelijk en willen je niet bedriegen. Daar moet ik nog even aan wennen.

Liefs,

Monique