Greyhound bus to Alice Springs
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Monique
10 Oktober 2017 | Australië, Alice Springs
Wat een rit.
De bus is bij lange na niet vol. Heerlijk beenruimte om uitgebreid een boekje te zitten lezen!
Na een ruime 4 uur komen we in Catherine aan. Een uurtje rust om te dineren. Al is het pas 16.00 uur.
We stoppen bij een benzine station. Voor veel mensen is dit de eindbestemming! Omdat ik heb gehoord dat het hier erg onrustig kan zijn en vechtpartijen dagelijks aan de orde komen, blijf ik in het benzine station. Hier eet ik werkelijk de meest ranzige burger en frietjes ooit. En dan te bedenken dat er een Woolworths aan de overkant is (supermarkt). Zucht.. alles voor je veiligheid! Met een yoghurt en thee spoel ik de smaak weg. En door, met nu nog maar 8 mensen in een grote bus. Heerlijk relaxen.
Slapen gaat moeizaam. Maar rond 1.50 uur worden we gewekt. Ik hoor hem zeggen dat we een verplichte 20 min stop hebben. Bij het verlaten van de bus vraag Ik hem nog, 20 min? Hij zegt ja, 20 min. Ik ga naar de wc, pak een kop thee en loop naar buiten. Het is rond 2.00 uur en ik bel Martin even op. We starten te praten en ik zie de deur van onze bus dichtgaan. Hmm.. er zijn hier vele zwervende aboriginals. Misschien daarom. 10 seconden later rijdt de bus weg!! Totaal in paniek hoop ik nog dat hij gaat parkeren. Nope.. hij rijdt de weg op. Shit.. wat nu? Er staan nog een moeder en dochter naast me en ik vraag in paniek of ze ook nog mee moesten. Ja, zeggen ze heel kalm. "En waarom rijdt de bus dan weg!?" Ze zeggen, "Volgens mij komt hij zo terug hoor. Hij had het over een uur om te eten." Ik zeg: "Weet je dit zeker?!" "Yes I am pretty sure." Pretty sure, pretty sure, daar koop ik niks voor! Gelukkig bel ik met Martin, dus hij probeert me te kalmeren. Pfff.. sta je dan in Tennant Creek met allemaal zwervers om je heen. Dus.. gelukkig komen ze niet op ons af en gebeurd er verder niks. Maar ik ben niet gerust. Wat nou als hij niet terug komt!? Een uur wachten is echt lang, zeker als je niet zeker weet of hij terug komt. Om 2.50 uur draait er een Greyhound bus de parkeerplaats op. Hmm.. Darwin, daar kom ik net vanaf. Dat is hem niet. 1 min later word ik verlost van mijn lijden!! Onze bus komt terug! Ik zeg tegen hem "Ik was in paniek, ik dacht dat je ons vergeten was!" Hij lacht en zegt, "Ik zou nooit wegrijden zonder jullie." Tsja, daar vertrouw ik dan maar op. Om 3.10 uur rijden we eindelijk verder.
Rond 9.00 uur kom ik in Alice Springs aan.
Ik heb 2 mensen uit Melbourne leren kennen in de bus. Ze geven me een lift naar mijn hostel en ik krijg het nummer van ze. Als ik in Melbourne ben, kan ik misschien blijven slapen! Werkelijk, de gastvrijheid en behulpzaamheid is echt iets waar wij in NL van kunnen leren. Ik heb nauwelijks woorden gewisseld, met meerdere mensen, en iedereen nodigt me uit om te blijven slapen, of om me op een andere manier te helpen. Wauw. Dit is echt een compleet andere wereld. En ik geniet er van.
ALICE SPRINGS
Ik ben in een nieuwe plek. In de middel of nowhere. Alice Springs is klein en ik word door 3 verschillende mensen gewaarschuwd dat ik niet in het donker over straat mag gaan. Iemand zegt zelfs. Na 17.00 uur blijf je maar liever binnen. Wauw. Wat een geruststellende gedachte dit. Maar ik ben wel blij dat ik het weet.
In het Visitor Centre kom ik een meisje tegen wat ook in de bus naar Litchfield zat. Sarah heet ze. Ze is een Libanese meid die naar Genève is verhuisd (in haar eentje). We besluiten samen naar de Botanical Garden te gaan. Daar schijnt een mooie lookout over de stad te zijn. En de Garden moet echt geweldig zijn. Vol bloemen en groen.
Hmm naar aangekomen zie ik echt geen enkele bloem. Haha! En boven op de berg is het uitzicht nog minder spectaculair. (Zou ik echt al zo verwend zijn door alle andere uitzichten, dat dit me niet meer onder de indruk krijgt?)
Anyway. Ik heb een gezellige middag en krijg een hele goede inkijk in de Libanese cultuur. Ik ben blij voor haar dat ze zich heeft los weten te krijgen en is verhuisd. Dat land is echt nog oud en traditioneel. Vrouwen worden vaak uitgehuwelijkt. En zij, met haar 30 jaar, is echt een mislukking in de ogen van de meerderheid. Want ze is niet getrouwd en heeft dus ook geen kinderen. Ze heeft een carrière, maar dat is niks waard daar. Vreselijk om te horen. Maar ik ben tegelijkertijd heel erg blij voor haar dat ze voor zichzelf heeft kunnen kiezen.
In mijn hostel, Jump inn, aangekomen is het een prachtig verblijf. Het voelt er knus, het is kleurrijk en de badkamer is voor elke kamer inbegrepen. Dus ik deel hem alleen met mijn kamergenoten. En wauw wat is die mooi. Ik heb er extra lang gebruik van gemaakt.
In de keuken leer ik Kera kennen. Een meid uit de buurt van Toronto, Canada. We hebben 3 a 4 uur aan een stuk gekletst. Wat een gezellige meid. Ze bleek ook al 30 jaar te zijn en al gescheiden.
Ik hoor zoveel interessante levensverhalen en culturele dingen. En ik ben pas ruim een maand weg. Ik hou ervan! Dat is waarom ik ben gaan reizen (onder andere). Ik ben blij en content, maar het gemis van Martin is echt vreselijk. Ik vind het maar niks zo. Het is een constant dubio in mijn hoofd. Aan de ene kant hoop ik dat alles nog lang duurt, maar aan de andere kant wil ik dat het kerst is, NU!
Samen kunnen we dit lieverd!
Tot snel lieve mensen. Ik ga in een 6 daagse tour naar Adelaide.
Liefs!
Monique
De bus is bij lange na niet vol. Heerlijk beenruimte om uitgebreid een boekje te zitten lezen!
Na een ruime 4 uur komen we in Catherine aan. Een uurtje rust om te dineren. Al is het pas 16.00 uur.
We stoppen bij een benzine station. Voor veel mensen is dit de eindbestemming! Omdat ik heb gehoord dat het hier erg onrustig kan zijn en vechtpartijen dagelijks aan de orde komen, blijf ik in het benzine station. Hier eet ik werkelijk de meest ranzige burger en frietjes ooit. En dan te bedenken dat er een Woolworths aan de overkant is (supermarkt). Zucht.. alles voor je veiligheid! Met een yoghurt en thee spoel ik de smaak weg. En door, met nu nog maar 8 mensen in een grote bus. Heerlijk relaxen.
Slapen gaat moeizaam. Maar rond 1.50 uur worden we gewekt. Ik hoor hem zeggen dat we een verplichte 20 min stop hebben. Bij het verlaten van de bus vraag Ik hem nog, 20 min? Hij zegt ja, 20 min. Ik ga naar de wc, pak een kop thee en loop naar buiten. Het is rond 2.00 uur en ik bel Martin even op. We starten te praten en ik zie de deur van onze bus dichtgaan. Hmm.. er zijn hier vele zwervende aboriginals. Misschien daarom. 10 seconden later rijdt de bus weg!! Totaal in paniek hoop ik nog dat hij gaat parkeren. Nope.. hij rijdt de weg op. Shit.. wat nu? Er staan nog een moeder en dochter naast me en ik vraag in paniek of ze ook nog mee moesten. Ja, zeggen ze heel kalm. "En waarom rijdt de bus dan weg!?" Ze zeggen, "Volgens mij komt hij zo terug hoor. Hij had het over een uur om te eten." Ik zeg: "Weet je dit zeker?!" "Yes I am pretty sure." Pretty sure, pretty sure, daar koop ik niks voor! Gelukkig bel ik met Martin, dus hij probeert me te kalmeren. Pfff.. sta je dan in Tennant Creek met allemaal zwervers om je heen. Dus.. gelukkig komen ze niet op ons af en gebeurd er verder niks. Maar ik ben niet gerust. Wat nou als hij niet terug komt!? Een uur wachten is echt lang, zeker als je niet zeker weet of hij terug komt. Om 2.50 uur draait er een Greyhound bus de parkeerplaats op. Hmm.. Darwin, daar kom ik net vanaf. Dat is hem niet. 1 min later word ik verlost van mijn lijden!! Onze bus komt terug! Ik zeg tegen hem "Ik was in paniek, ik dacht dat je ons vergeten was!" Hij lacht en zegt, "Ik zou nooit wegrijden zonder jullie." Tsja, daar vertrouw ik dan maar op. Om 3.10 uur rijden we eindelijk verder.
Rond 9.00 uur kom ik in Alice Springs aan.
Ik heb 2 mensen uit Melbourne leren kennen in de bus. Ze geven me een lift naar mijn hostel en ik krijg het nummer van ze. Als ik in Melbourne ben, kan ik misschien blijven slapen! Werkelijk, de gastvrijheid en behulpzaamheid is echt iets waar wij in NL van kunnen leren. Ik heb nauwelijks woorden gewisseld, met meerdere mensen, en iedereen nodigt me uit om te blijven slapen, of om me op een andere manier te helpen. Wauw. Dit is echt een compleet andere wereld. En ik geniet er van.
ALICE SPRINGS
Ik ben in een nieuwe plek. In de middel of nowhere. Alice Springs is klein en ik word door 3 verschillende mensen gewaarschuwd dat ik niet in het donker over straat mag gaan. Iemand zegt zelfs. Na 17.00 uur blijf je maar liever binnen. Wauw. Wat een geruststellende gedachte dit. Maar ik ben wel blij dat ik het weet.
In het Visitor Centre kom ik een meisje tegen wat ook in de bus naar Litchfield zat. Sarah heet ze. Ze is een Libanese meid die naar Genève is verhuisd (in haar eentje). We besluiten samen naar de Botanical Garden te gaan. Daar schijnt een mooie lookout over de stad te zijn. En de Garden moet echt geweldig zijn. Vol bloemen en groen.
Hmm naar aangekomen zie ik echt geen enkele bloem. Haha! En boven op de berg is het uitzicht nog minder spectaculair. (Zou ik echt al zo verwend zijn door alle andere uitzichten, dat dit me niet meer onder de indruk krijgt?)
Anyway. Ik heb een gezellige middag en krijg een hele goede inkijk in de Libanese cultuur. Ik ben blij voor haar dat ze zich heeft los weten te krijgen en is verhuisd. Dat land is echt nog oud en traditioneel. Vrouwen worden vaak uitgehuwelijkt. En zij, met haar 30 jaar, is echt een mislukking in de ogen van de meerderheid. Want ze is niet getrouwd en heeft dus ook geen kinderen. Ze heeft een carrière, maar dat is niks waard daar. Vreselijk om te horen. Maar ik ben tegelijkertijd heel erg blij voor haar dat ze voor zichzelf heeft kunnen kiezen.
In mijn hostel, Jump inn, aangekomen is het een prachtig verblijf. Het voelt er knus, het is kleurrijk en de badkamer is voor elke kamer inbegrepen. Dus ik deel hem alleen met mijn kamergenoten. En wauw wat is die mooi. Ik heb er extra lang gebruik van gemaakt.
In de keuken leer ik Kera kennen. Een meid uit de buurt van Toronto, Canada. We hebben 3 a 4 uur aan een stuk gekletst. Wat een gezellige meid. Ze bleek ook al 30 jaar te zijn en al gescheiden.
Ik hoor zoveel interessante levensverhalen en culturele dingen. En ik ben pas ruim een maand weg. Ik hou ervan! Dat is waarom ik ben gaan reizen (onder andere). Ik ben blij en content, maar het gemis van Martin is echt vreselijk. Ik vind het maar niks zo. Het is een constant dubio in mijn hoofd. Aan de ene kant hoop ik dat alles nog lang duurt, maar aan de andere kant wil ik dat het kerst is, NU!
Samen kunnen we dit lieverd!
Tot snel lieve mensen. Ik ga in een 6 daagse tour naar Adelaide.
Liefs!
Monique
-
11 Oktober 2017 - 16:15
Nancy:
Onno...schrikken!!! Haha je hebt t overleefd hihihi, al zou ik denk ik de zelfde gedachten en reactie hebben gehad Haha!
En sis, wat zie ik op de foto ??? BRUINE armen!! Wopwopwop, doe je goed hihi -
11 Oktober 2017 - 21:32
Thea:
Wow monique wat spannend was dat, het idee dat de bus zonder je vertrokken was. Gelukkig was hij je neit vergeten en gelukkig had je een kalme stem aan de telefoon die je geruststelde. -
11 Oktober 2017 - 21:34
Thea:
Zie mijn berichten maar voor de helft, hoop dat jij wel alles kan lezen -
11 Oktober 2017 - 23:57
Martin :
schatje, misschien moet je eens een boek gaan schrijven. wat kun je toch heerlijk vertellen :) geniet nog maar even van je vrijheid lief. met kerst heb je 2 weken een man om je heen hangen ;) ik ben zo blij als het zover is! ik mis je! dikke kus -
12 Oktober 2017 - 18:58
Mam&pap:
Wat een verhalen, je moet inderdaad maar een boek gaan schrijven.
Kerst is het zo, want hier zijn ze in de winkels al de kerstbomen aan het optuigen.
groetjes knuffel Xxx mam&pap -
13 Oktober 2017 - 09:00
Sabrina:
Ohhh haha lieverd toch. Man ik zou ook peentjes zweten hoor! Maar die Ozzie's zijn zo relaxed.. no worries mate. Komt allemaal goed. Weet een avontuur rijker haha.
En nog ff en je mannetje is weer bij je! You cando it!
Kussss
Sabrina en tom -
18 Oktober 2017 - 17:59
Mieke:
Ha maedje,
even een berichtje van mij. Wat een geweldige verhalen en prachtige foto's. Top hoe je je amuseert en kennis neemt van het prachtige land! Geniet meid, dit neemt niemand je meer af! Ik blijf je volgen!
Liefs, Mieke -
20 Oktober 2017 - 12:29
Annette:
Pfffff jeetje meid wat spannend allemaal!! Ben ook super trots op je dat je dit allemaal doet! En gelukkig is het allemaal goed afgelopen :)
Snap heel goed dat je een dubbel gevoel hebt, is ook heel moeilijk zonder je lief lijkt me! Maar je doet, ziet en hoort zoveel mooie en gave dingen die zullen je de rest van je leven bij je blijven en zoals je zelf al zegt: het verrijkt je!
heeeeel veel plezier nog!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
