Tasmania

Midden in de nacht staan we op. Om 6.05 uur gaat ons vliegtuig. Of we mee mogen weten we nog niet. Maar we nemen het risico.

15 kg is echt weinig aan ruimbagage. Maar op de een of andere manier is het ons gelukt.. (oké..  we zijn blij dat 16 kg door de vingers wordt gezien)

In Tasmanië aangekomen raak ik aan de praat met een vrouw en man uit Melbourne die naar Tasmanië gaan verhuizen. 2 grote regels in beide plaatsen;
1. In 1 dag krijg je alle 4 de seizoenen te zien in het weer.
2. Als het weer je niet bevalt, wacht dan even 15 minuten.

Nou dat belooft veel goeds!

We zijn in Hobart en het valt ons op, buiten de stortregen die valt om, dat er een enorme bergen te zien zijn. Wauw wat een uitzicht.
We genieten enorm. Maar dat betekent ook dat Hobart zelf veel heuvels heeft wat veel mahi (werk) betekent. Op de heuvel en weer naar beneden. Die conditie krijgen we niet voor niks natuurlijk!

We checken in bij The Pickled Frog, wat me aan The Witch's Hat doet denken in Perth. Heerlijke relaxe sfeer en lekker huiselijk.

We verkennen de stad op ons gemak en doen rustig aan. We zijn moe genoeg ;)

We eten een heerlijk taartje bij Jackman and McRoss. Echt een aanrader. En verder regelen we wat dingen voor de komende dagen.

Woensdag 25 oktober hebben we om 10.15 uur de shuttle naar de top van Mount Wellington!
Wauw! Wat een gaaf uitzicht van 1270 meter hoogte. Je ziet de stad en heel veel water er omheen. Het lijkt wel alsof alles in kleine eilandjes verdeeld is. We beginnen onze hike naar beneden. Een kleine 3 uur moet het duren.
Onderweg komen we heel veel verschillende landschappen tegen. Heel erg bebost, alleen maar stenen, zand, water, het is er allemaal. En iedere 10 minuten veranderd het.
Bovenop de berg hadden we 4 lagen kleding aan en het nog steeds koud. Onderaan was het een stuk warmer en beloonden we onszelf met een kopje thee. Oké iets later op de middag ook weer met een gebakje.
"Do the mahi, get the treat!" Zoals de Kiwi's zeggen. En daar zijn we het dan ook mee eens. ;)

Donderdag 26 oktober halen we onze huurauto op, een rode Hyundai. We rijden eerst naar Richmond, een klein pittoresk dorpje wat het meeste wegheeft van een Engelse village.
We vervolgen onze weg naar Port Arthur. De plek waarbij de eerst volgende stop Antartica zou zijn. Daar moesten we dan toch even geweest zijn. We verwachten meer dan we kregen. Port Arthur blijkt een dorp te zijn wat vroeger een grote gevangenis was. Zonder muren, want ontsnappen van dat schiereiland ging toendertijd niet. Na een $32 dollar entree konden we de ruïnes bewonderen en hadden we een 40 minuten durende wandelroute met een gids.
Lieke en ik hadden echter meer lol met onszelf en het maken van foto's.

Na ingecheckt te hebben bij Explorers Port Arthur, een fijne bed and breakfast, kwamen we erachter dat er verder echt niets te doen was. Niet eens fatsoenlijk boodschappen doen. Gelukkig hadden we genoeg bij ons.
We rijden nog even snel naar the remarkable cave om daar de plattegrond van Tasmanië in de grot te ontdekken. En daarmee sluiten we wederom een geslaagde dag af.

Vrijdag 27 oktober gaat om 6.00 uur de wekker. We moeten een uur later in de auto zitten omdat we om 9.00 uur de ferry vanuit Triabunna naar Maria Island hebben geboekt. Oeps.. het is maar een 1 uur en 10 minuten rijden. Moet te doen zijn. Maar we waren niet voorbereid op de afgelegen, vol deuken, door de bos lopende, wegen.
Gelukkig zijn we ruim op tijd en kunnen we genieten van een eiland zonder motorisch vervoer en zonder winkels of iets dergelijks.
We hebben een mountainbike gehuurd en besluiten het eiland te verkennen.
De wegen zijn bebost en vol heuvels en deuken. Het is best zwaar om daar te fietsen en we gebruiken elke spier die we hebben. Onderweg zien we veel wildlife, een pademelon, kangaroos, vele soorten vogels en de meest schattige is toch wel de wombat. Die moet je gewoon knuffelen. Ze zien er zo fluffy en hamster achtig uit. Maar dan wel een gigantische! En ze hebben babies. Of het nog schattiger kan.

In de middag zien we een moeder en een baby. De baby wordt door een stel schoolkinderen apart gedreven.
De baby raakt de moeder kwijt. Lieke en ik zijn kwaad! Maar we kunnen niks doen.. de leerkrachten doen niks en de moeder wombat lijkt niks te merken. We proberen ze weer te herenigen, maar het is hopeloos. Dus uiteindelijk lopen we maar weg met een rot gevoel in onze buik.

Na 20 km mountainbiken is mijn punani blauw, zijn mijn benen verzuurd en vinden mijn armen het niet meer grappig! We leveren de fietsen in en relaxen nog wat aan het strand.

Als we met de ferry terug zijn in Triabunna eten we snel iets om vervolgens naar Coles Bay te rijden. We slapen in een YHA en de receptie is al dicht. Er hangt een enveloppe op de deur met onze naam erop. Zo komen we toch nog binnen.

Zaterdag 28 oktober
Op naar Freycinet National Park. We besluiten te beginnen aan Wineglass Bay. Dit is een wandeling van ongeveer 1.5 uur (1,3 km one way) als we dezelfde weg terug gaan. Het is een wandeling die voornamelijk omhoog gaat, want we gaan uitkijken op een mooi water. De omgeving is rotsachtig en heel erg groen. Ons valt sowieso op dat Tasmanië onwijs groen is.

Als we bovenaan staan (na ongeveer 45 minuten) zijn we nog niet klaar en we vervolgen onze weg naar The Hazard Beach Circuit. Dit is een stuk over het strand maar voornamelijk lekker door bebost gebied. Bebost bovenop de berg. Het is een gek gezicht, maar we genieten volop. Uiteindelijk hebben we 4 uur en 45 minuten gelopen. Onze benen waren al verzuurd, maar nu al helemaal.

We rijden door naar het noorden, richting Sint Helens. De weg er naartoe is al prachtig. Een en al kronkelende weg langs het water. (Even die Great Ocean road herbeleven)
Als we daar aankomen hebben we een motel (tsja Tasmanië heeft niet veel hostels dus dan maar even luxe).
We rijden door naar Bay of Fires. Een gebied aan het water wat hele mooie uitzichten heeft. De stenen zijn wat oranje gekleurd, vandaar de naam Fire.

We nemen een rust momentje op een van die rotsen en genieten in alle anonimiteit. Er is niemand te zien. Niemand, bij dit prachtige uitzicht en dit rustgevende gevoel. Het is zo gek om te ervaren dat alles hier zo rustig is. De natuur is ongeroerd en er zijn maar weinig mensen om je heen. Dat merken we ook aan al die kleine gehuchten waar we doorheen rijden. Je kunt het echt geen dorpen noemen.

Zondag 29 oktober is een redelijk rustige dag voor ons. We slapen uit! En vertrekken pas om 10.00 uur. Ons lichaam schreeuwde er naar. Haha maar wat wil je na al die mahi ;) (Mijn nieuwe stopwoordje trouwens. Weet je nog waar het voor staat?)
We gaan richting Halls Falls, een waterval op een half uurtje return lopen. Vervolgens rijden we een beetje verder naar de cheesefactory. Hier mogen we wat kazen proeven, gratis!
We willen door rijden naar een andere waterval, maar onderweg ligt er een boom midden op de weg. We moeten keren, want daar komen we echt niet langs.
De rest van de dag rijden we door naar Wynyard. En de wegen zijn geweldig! We rijden volop door de bergen. Dus het enige wat we 3 uur lang zien zijn kronkel wegen en heel veel groen. Ik gok dat alle tinten groen voorbij zijn gekomen. De bergen worden af en toe afgewisseld door landbouw wegen en de kleine gehuchten waar ik het over had.
In Wynyard aangekomen was het iets later dan gepland, waardoor we onze tulpenvelden niet meer konden bezoeken. Maar een sneak peak er omheen konden we niet weerstaan.

Maandag 30 oktober
Cradle mountain staat vandaag op de planning!
Exciting!
Eenmaal daar aangekomen is het koud en staat er een gure wind. Op sommige bergtoppen is er sneeuw te zien!
We registreren ons als wandelaars en willen beginnen aan een 2 uur durende tocht.
Wat zien we nu? Het regent!
Oh jee..  En nu? 2 uur door de regen zonder regenkleding is niet prettig. Of is het echt 15 minuten wachten en het weer is beter?
We wachten 50 minuten en gaan toch (duur grapje als je niet gaat. Entree kost 17 dollar per persoon)
We besluiten een kleine wandeling te maken en te zien wat t weer doet.

 We lopen langs Dove Lake, Lake Lila en komen uit bij wombat poo. Het is droog gebleven en het zonnetje schijnt. We lopen verder naar Marions lookout. Dat is helemaal op de top van een berg. Mijn hart ging tekeer van excitement! Het was zo vet om daar boven aan te komen en niet buiten adem te zijn. En om vanaf boven naar Dove Lake te kijken. We mochten er echter niet lang van genieten. Het begon toch te hagelen!
Nu kan ik zeggen dat ik alles heb gezien hier. Zon, regen, wind, sneeuw en hagel. Wauw. Eigenlijk best wel gaaf. Maar koud! We liepen snel door. We vervolgen onze weg naar Cradle Lake. Een andere terugweg en ook nog makkelijker werd er gezegd.
Onderweg blijft het afwisselen tussen regen, hagel, droog en zonneschijn. Het weer is zo veranderlijk! Ergens is het leuk en mijn 6 lagen kleding houdt me warm gelukkig. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel lagen aangehad! Weer iets om af te vinken.

Uiteindelijk hebben we 2.5 uur gehiked en we zijn behoorlijk nat. Maar we vinden onszelf toch maar super stoer dat we zijn gegaan.

Op naar Launceston voor onze overnachting in backpackers hostel.

Dinsdag 31 oktober
Onze laatste dag in de auto. Terug naar Hobart. Maar eerst nog een wandeling om gorge Cataract. Dat is ook de attractie hier. Verder is er niks bijzonders. We wandelen een kleine 2 uur en vertrekken richting Evandale. Dat moet echt de moeite waard zijn volgens de Lonely Planet. Wij vonden het toch maar tegenvallen. Het is 1 straat waar eigenlijk niks bijzonders te vinden is.
Nou dan maar weer door. Nu stoppen we in Oatlands. Hier is er meer te zien. Lekker klein en pittoresk. Je ziet wederom de Engelse invloeden heel goed. Het is ook erg oud en historisch.
Na deze stop rijden we in 1 keer door naar Hobart. We komen rond 15.00 uur aan en hebben daardoor nog lekker de middag om te relaxen.
Daarmee is onze reis door Tasmanië beëindigd, helaas!

Wat was het toch mooi! Het is zo groen en natuurlijk. Alle wegen rijden door bergen of landbouw en elke keer wordt je weer verrast door de beauty of it.
Het enige minpuntje was toch wel hoe duur het hier is. Het heeft een flinke inslag op mijn budget gegeven.. Maar ahg while you are here..

Nu weer terug naar Melbourne, geld besparen door een keer te couchsurfen! Spannend!!

Liefs,

Monique

Ps. Fotolimiet is op, dus wanneer ik het heb kunnen upgraden zien jullie er meer ;)